Upadlosc bankow

Ponieważ upadłość wielu banków była wynikiem ich zaangażowania w działalność inwestycyjną, w 1933 r. amerykańskie prawo bankowe zostało uzupełnione o ustawę Glassa-Steagalla, zakazującą bankom handlowym gwarantowania lub handlu papierami wartościowymi przedsiębiorstw (banki handlowe mogły jednak prowadzić sprzedaż nowych emisji rządowych papierów wartościowych) oraz ograniczającą zakupy papierów dłużnych do walorów zaaprobowanych przez władze nadzoru bankowego. Analogicznie, ustawa ta zakazała bankom inwestycyjnym podejmowania działalności zastrzeżonej dla banków handlowych. Rezultatem tej ustawy było oddzielenie banków handlowych od banków działających na rynku papierów wartościowych. Po wejściu w życie ustawy Glassa-Steagalla banki handlowe były zmuszone odsprzedać swoje transakcje inwestycyjne. Na przykład First National Bank of Boston przelał całość prowadzonych operacji inwestycyjnych na First Boston Corporation, obecnie jedną z największych firm bankowości inwestycyjnej w Ameryce. Przedsiębiorstwa bankowości inwestycyjnej zwykle zaprzestawały prowadzenia rachunków depozytowych, jakkolwiek np. J.P. Morgan porzucił działalność inwestycyjną i ponownie przekształcił się w bank handlowy (część kadry J.P. Morgan przeszła jednak do Morgan Stanley, współcześnie kolejnej, wielkiej instytucji bankowości inwestycyjnej).